Ervaringsverhalen

Ik ben niet verlegen, wil ik uitschreeuwen. Het klopt niet, zo voel ik me niet. Maar toch zeiden mensen het vaak tegen mij…

Regulier als het kan, speciaal als het moet, zegt de Wet passend onderwijs. Maar is het altijd het een óf het ander? “Zeker niet”, zegt Henk van Beusekom, projectleider passend onderwijs bij Kentalis. “We kunnen regulier en speciaal onderwijs ook combineren. Dat doen we al in veel steden.

Edwin heeft een communicatief meervoudige beperking en woont sinds vijf jaar in een woongroep van Kentalis in Vries. "Sinds Edwin hier woont, heeft hij ontzettend veel geleerd", vertelt zijn moeder Marjan ten Hulscher. "En hij is veel rustiger geworden. Dat had ik nooit gedacht."

Stagneert de ontwikkeling van een kind met een taalontwikkelingsstoornis (TOS) en is niet duidelijk hoe het verder moet? Dan kan het kind terecht bij het Spraak & Taal Ambulatorium. “We gaan op ontdekkingstocht naar wat werkt voor dit kind”, vertelt Hans Kaffener, die als gz-psycholoog werkt bij ons ambulatorium in Enschede.

Truus (73) en Wil (75) zijn al sinds 1973 vrijwilliger. Toen hun zoon naar het toenmalige doveninstituut ging, hielp Truus regelmatig zijn juf en namen ze klasgenootjes mee op stap. En nog altijd werken Wil en Truus bij Kentalis als vrijwilliger. De vierdaagse lopen, naar de Efteling: niets is te gek. Wil: “Als ik een glimlach zie van oor tot oor, kan mijn dag niet meer stuk.”

Vandaag is ons kereltje begonnen bij het Spraak & Taal Ambulatorium van Kentalis. Dat was best even slikken voor mij, ook al weet ik dat dit moet en dat het hem heel veel zal opleveren...

“Alex (7) heeft zoveel meegemaakt en toch is hij zo´n lief kind. Dat vinden wij heel bijzonder”, vertelt zijn moeder Annemieke. “Bij de vroegbehandeling heeft hij een inhaalslag gemaakt, maar nog steeds is Alex moeilijk te verstaan. Maar hij blijft het proberen, ook als kinderen hem niet begrijpen. Heel dapper. Ik weet niet of ik dat had gekund.”

Danique (18) werd als baby doof door een hersenvliesontsteking. Op haar tweede kreeg ze een cochleair implantaat (CI) en daarom kan ze weer horen met één oor. Hoe is het om een CI te hebben? Hoe denkt ze over de keuze die haar ouders voor haar maakten? En hoe belangrijk is de hulp van haar ambulant begeleider? Lees Danique’s verhaal.

‘Mensen lezen.’ Zo beschrijft begeleider Jurre Peeters (28) wat hij doet. Bij de woongroep waar hij werkt, wonen volwassenen die zich moeilijk kunnen uiten door een communicatief meervoudige beperking. “Ik kijk steeds hoe het met iedereen gaat en maak alles voorspelbaar, zodat de spanning niet te hoog oploopt. Ik vind het mooi dat zij zich hier veilig voelen.”

Hedda de Roo (30) heeft een mooi gezin en werkt als onderzoeker bij de Universiteit Leiden. Ook is ze slechtziend en zwaar slechthorend door het Syndroom van Usher, type twee. Een syndroom dat doofblindheid veroorzaakt. In haar blog vertelt Hedda eerlijk over haar werk, gezin, uitdagingen en zoektocht naar balans.

Dove kinderen krijgen vaak al jong een cochleair implantaat (CI). Daarmee kunnen ze weer meer horen. Dat betekent niet dat ze goedhorend zijn. Ambulant begeleider Ingrid Rooijmans legt uit waarom het belangrijk is dat deze kinderen de juiste onderwijsondersteuning krijgen.

Kan iemand die beperkt is in zien en horen, zorgdragen voor een kwetsbaar klein baby’tje? Dat vroegen veel mensen zich af toen wij onze kinderwens verkondigden. Overtuigd van mijn eigen kunnen, doorzettingsvermogen en creativiteit in het omgaan met uitdagende situaties zetten mijn aanstaande man (Joey) en ik door.