‘Ik hoor niet altijd alles, maar ik red me wel!’

“Sam is slechthorend geboren”, vertelt Jessica. “We kregen meteen begeleiding thuis van Kentalis over het omgaan met gehoorverlies. Dat was heel fijn! Je weet zelf gewoon niet waar je rekening mee moet en kunt houden. Zo hebben we allerlei dingen aangepast. We hebben bijvoorbeeld een ronde tafel, zodat iedereen elkaar goed aan kan kijken. Als we iets willen zeggen, tikken we hem even aan.”

Sam: “Meestal hoor ik het dan wel. Maar op verjaardagsfeestjes met veel mensen, haak ik snel af. Dat blijft lastig voor mij. Dan praat ik even met degene naast me of ga ik gewoon veel lekkere dingen eten.”

Nog voor de bassischool ging Sam naar een speciale groep voor kinderen met gehoorverlies. Daarna begon hij op een reguliere basisschool. “Daar voelde ik me meestal op m’n plek”, vertelt Sam. Zijn moeder herinnert zich hoe ze ieder schooljaar een gesprek had met de nieuwe leerkracht: “Dan legden we uit over zijn gehoorverlies, hoe de solo-apparatuur werkt, waar Sam het beste kan zitten in de klas. Dat hielp goed. Ook kreeg Sam begeleiding van een ambulant begeleider van Kentalis.”

Sinds Sam op de middelbare school zit, is het wel wat ingewikkelder. Zijn moeder: “Elke les is er natuurlijk weer een andere docent. Ik zie dat Sam niet anders wil zijn en dat hij het niet altijd leuk vindt om elke nieuwe les weer zijn solo-apparatuur aan de docent te geven. Soms doet hij het dan maar niet, maar dat mist hij informatie. Hij doet zichzelf dan soms tekort denk ik.”

Sam vertelt anderen dat hij slechthorend is als het nodig is: “Soms vergeet ik het gewoon. Dan heb ik het zo naar mijn zin dat ik er niet eens aan denk. Ik vind het ook niet erg dat ik slechthorend ben. Het is gewoon zo. Maar het is wel goed om te vertellen aan klasgenoten, want dan helpen ze me wel als ik iets heb gemist en kunnen ze er rekening mee houden. Wat mij helpt: “Praat niet zacht, maar ga ook niet schreeuwen. Gewoon duidelijk praten en herhalen als het moet. En kijk de ander aan als je iets zegt.”

Wat ik wel jammer vind,” vertelt Sams moeder, “is dat je binnen het reguliere onderwijs bijna nooit andere kinderen tegenkomt die ook slechthorend zijn. Terwijl je weet dat ze er zijn. Sam is altijd de enige in de klas.” Sam knikt: “Ik zou het wel leuk vinden om iemand te kennen die hetzelfde heeft. Gewoon, zodat je hetzelfde meemaakt en niet alles hoeft uit te leggen.”

“Ik hoor niet altijd alles”, legt Sam uit, “maar ik red me wel. Ik ga liplezen als ik het niet hoor en kijk goed om me heen. En als ik het niet hoor, vraag ik het meestal wel.” Ook draagt hij op school meestal zijn hoortoestellen: “Zonder hoortoestel hoor ik veel niet,” legt Sam uit. “Vooral als iemand zacht praat of moeilijke woorden gebruikt.” Thuis doet hij ze liever uit. Sam: “Dan is het lekker rustig.” Aan het eind van de dag is Sam vaak erg moe en ook slaapt hij meer dan zijn broers, vertelt zijn moeder.

In zijn vrije tijd is Sam fanatiek basketballer. “Ik doe het nu drie jaar. Eerst droeg ik mijn hoortoestellen tijdens wedstrijden, maar dat was niet handig. Nu doe ik ze uit. Ik hoor teamgenoten dan soms niet, maar ik ben gewend goed rond te kijken. En dat is eigenlijk heel handig tijdens het basketballen. Ik zie heel goed wat iedereen doet.” Zijn moeder lacht trots: “Hij is er ook echt goed in. En hij heeft veel vrienden via basketbal.” Sam: “Misschien word ik later wel basketballer in Amerika!”