‘Ik schaam mij niet meer voor mijn slechthorendheid’

“Ik ben slechthorend geboren - daar kwamen ze achter toen ik twee jaar was. Volgens de laatste metingen hoor ik met één oor zestig procent en met het andere veertig procent. Ik mis dus wel de helft. Toen ik naar de basisschool ging, had ik daardoor hoorapparaten en die vond ik fijn. Ik wilde ze toen nog heel graag in. Het hielp mij in de groep.

Ik was vaak wat stiller op school, maar kon goed vriendjes maken. In kleine groepen was ik best zelfverzekerd, in grote groepen meer afwachtend. Ik denk dat ik me soms wel afvroeg: wat gebeurt er allemaal? Eerst maar even zeker weten dat ik alles begrijp, voordat ik mijn mond opendoe. Dat heb ik nog steeds wel eens. Iets in je zegt: straks heb je het niet goed gehoord en zeg je iets heel doms.

Op de middelbare school kwam er meer schaamte. Je bent dan zó zelfbewust. Ik wilde zo normaal mogelijk meedoen. Ik vraag me nu wel eens af wat ik allemaal heb gemist. Ik weet namelijk van mezelf dat ik snel uitcheck als er rumoer is. En in de klas was het vaak chaos. Ik denk dat je als slechthorend persoon een rijke binnenwereld hebt en erg visueel bent ingesteld. Ik zie veel en kan bijvoorbeeld heel lang bezig zijn met een lichtvlekje op de muur. Daardoor moet ik mezelf ook extra bij de les houden.

Ik wilde al snel mijn hoorapparaten niet meer dragen en vond ook de solo-apparatuur steeds vervelender. Dat was gewoon onhandig, want ik moest dat ding meenemen van klas naar klas en aan de docent geven. Steeds weer legde ik het uit aan de docenten. Die hingen dat kastje dan om hun nek en hielden er aan het begin rekening mee, maar dat zakte na een tijdje weer weg. Ze hebben ook zoveel leerlingen en klassen natuurlijk. Soms schreeuwden ze in de klas: dan deden mijn oren echt pijn.

Al snel gaf ik dat op. Dan ga je je er een beetje bij neerleggen. Best jammer. Hoe ouder ik werd, hoe beter ik me sociaal ook kon redden. Ik kon beter inschatten wat er werd gezegd, ook al had ik iets gemist. Maar dan ben je dus wel steeds heel hard aan het werk. Ik kwam in die tijd ook vaak overprikkeld en huilerig thuis. En mezelf maar afvragen: hoe kan dat nou? Best verdrietig.

Nu begrijp ik het wél. Ik ben gewoon een slechthorend persoon. Dat neem ik nu serieuzer. Sinds kort doe ik mijn hoorapparaten weer vaker in. Het kost wel wat moeite, want ik moet er weer aan wennen. Alles gaat zo hard en daar word je moe van, maar ik krijg wel meer mee.

Ik schaam mij niet meer voor mijn slechthorendheid, maar sommige situaties blijven lastig. Soms praat iedereen door elkaar heen of mompelt iemand. Dan denk ik: zal ik nu voor de vijfde keer zeggen dat ik het weer niet heb gehoord? Soms lach ik dan maar of geef ik een verkeerd antwoord. Dat voelt ook awkward, maar ik wil dingen niet steeds moeilijk maken. Ik hoor ook vaak dat mensen niet merken dat ik slechthorend ben. Ik denk dat het voor anderen daardoor ook lastig is om eraan te blijven denken.

Ik ben filmmaker en werk sinds januari bij Kentalis, bij de communicatie-afdeling. Toen ik deze vacature zag, dacht ik: dat past bij mij. Het enige nadeel is het online werken, wat veel gebeurt omdat Kentalis landelijk werkt. Online communiceren vind ik véél moeilijker. Je kunt in het echt meer lichaamstaal lezen. Daar ben ik van afhankelijk. Ik lees ook veel lip en dat gaat ook beter in het echt.

Deze baan raakt me meer dan ik dacht. Als ik op het werk hoor over slechthorende kinderen, denk ik aan mijn jongere zelf. Ik heb geen heel negatieve herinneringen, maar het is ook niet altijd makkelijk geweest. Gelukkig had ik altijd lieve familie en vriendinnen om mij heen die rekening met me hielden en mij accepteerden. Ik zou willen zeggen tegen mijn jongere zelf: neem het maar serieus en kom maar op voor jezelf. Je hoeft niet aan jezelf te twijfelen. Andere mensen vinden het minder een ding dan jij.”