'Leren omgaan met oorsuizen: het kan écht'

“Het is nu elf jaar geleden: na een drukke verjaardag hoorde ik ‘s avonds mijn oren sissen en suizen. Ik stond er niet zo bij stil en ging gewoon naar bed. De weken daarna trok het niet weg en hoorde ik ook steeds meer een echte piep. Toen ik ging googelen, ging het mis. Je zoekt geruststelling, maar vindt het tegenovergestelde. Ik las dat het meestal blijvend is en dat het erger kan worden. Door al die horrorverhalen raakte ik echt in paniek.”

“Al snel kwam ik erachter dat de kno-arts voor mij niet veel kan betekenen. Ze hebben van alles onderzocht, maar er was in mijn geval geen oorzaak te vinden en dus ook geen oplossing. Ik heb zelfs nog infuustherapie in Duitsland geprobeerd, maar ook dat hielp niet. Ik moest het accepteren. ‘Je kunt er wel honderd mee worden’, zei mijn arts. Ik dacht alleen maar: ‘Maar zo wíl ik helemaal geen honderd worden’. Ik voelde me heel erg machteloos en bang. Ik wilde het niet accepteren - ik wilde dat het wegging. Nu weet ik dat juist die strijd zorgt voor veel stress, waardoor je klachten kunnen verergeren. Zo kom je eigenlijk in een vicieuze cirkel.”

“Tijd doet wel veel als het om oorsuizen gaat. Het wende uiteindelijk wel wat en ik pakte mijn leven weer op. Maar toen ik een jaar later bijna doof wakker werd, was de paniek enorm. Plotsdoofheid door een virus: gelukkig trok het bij mij langzaam weg dankzij medicatie. Wel heeft het mijn oorsuizen erger en anders gemaakt. Ineens had ik een soort heipaal in mijn hoofd. Ik was terug bij af en vooral de nachten waren heel zwaar. Het oorsuizen riep bij mij alsmaar paniek op. Daarom ging ik in de weer met ventilatoren en speciale apparaatjes om het geluid ’s nachts te maskeren. Uiteindelijk wende ook dat wel weer aardig, maar ik was er wel altijd heel veel mee bezig. Overal waar ik kwam dacht ik: Staat het geluid niet te hard? Heb ik mijn oordoppen wel mee? Mijn focus lag er op.”

“Toen mijn geluid vorig jaar tijdens een vakantie veranderde en ik die paniek weer zo erg voelde, kon ik er gewoon niet meer mee omgaan. Ik zocht hulp bij de huisarts en die verwees mij door naar Kentalis in Eindhoven. Daar kon ik starten met een van de groepen voor mensen met oorsuizen en ik koos voor de groep die is gebaseerd op mindfulness. Acht bijeenkomsten samen met anderen, steeds om de paar weken. Het heeft mij heel veel gebracht! Als ik nu in bed naar mijn oorsuizen luister, doet het mij niets meer. Had je mij dat jaren geleden gezegd, dan had ik je nooit geloofd.”

“Bij de groep leerde ik eigenlijk vooral dat ik mijn focus kan verleggen – dat ik zelf mijn aandacht en gedachtes kan sturen. Dat moet je consequent doen, zodat je als het ware een nieuwe weg aanlegt in je brein en niet alsmaar op diezelfde weg van ‘tinnitus betekent stress’ terechtkomt. Dat is trainen, trainen, trainen. We deden allerlei oefeningen, zoals ontspanningsoefeningen en oefeningen die raakvlakken hebben met meditatie. Ik hou niet zo van groepsdingen, maar hierbij vond ik het waardevol. Het is goed om te zien dat je niet de enige bent die hier mee worstelt. Belangrijk, want oorsuizen kan heel eenzaam voelen. Je kunt het uitleggen, maar anderen ervaren niet hoe het echt is.”

“Het klinkt allemaal misschien ingewikkeld en zweverig, maar dat is het helemaal niet. Eigenlijk zijn de oefeningen juist heel simpel. Je moet even ontdekken wat de bedoeling is, hoe het werkt. Maar uiteindelijk ga je minder in je hoofd zitten, meer in het huidige moment en in je lijf. Daardoor neemt ook de spanning in je lijf af. Je moet het wel echt zelf doen. Het is niet zo dat je in die groep gaat zitten en dat jou de gouden oplossing wordt aangereikt. Je moet zelf naar binnen keren en oefenen. Dat kan wat ongemakkelijk en lastig zijn, want we willen snel resultaat zien en zijn allemaal erg naar buiten gericht. Maar stop je er tijd in, dan ga je er echt de waarde van inzien!”

“Je hoeft het oorsuizen niet leuk te gaan vinden. Het is gewoon iets heel naars dat je altijd bij je hebt en niet kunt uitzetten. Maar ik ga er nu wel heel anders mee om. Het is er, maar mijn focus ligt er niet meer op. Mijn brein had als het ware aangeleerd om in de paniek te schieten door het oorsuizen. Dat gaat automatisch en onbewust. Ik kan die paniek nu eigenlijk voor zijn en mijn focus heel bewust richten op iets anders, bijvoorbeeld op mijn ademhaling. Ik ben nu veel relaxter en beter in staat om uit de paniekmodus te blijven.”

“Achteraf zie ik dat ik heel lang bezig ben geweest met zoeken naar een oorzaak en oplossing. Je zoekt dan controle, maar die komt er niet. Nu kan ik die strijd loslaten en het veel meer aanvaarden. Ik maskeer het geluid ook niet meer, maar laat het er zijn zoals het er is. Misschien denken mensen die dit lezen: Accepteren? Hoe dan!? Dat dacht ik dus ook altijd, maar het kan dus echt. Je moet alleen leren hoe je daar komt. Ik weet wel dat het mij opnieuw zou raken hoor, als het bijvoorbeeld toch erger wordt. Maar ik weet nu dat ik dan ook wel weer een manier vind om ermee te dealen. Ik heb mijn oefeningen en mijn vertrouwen. Ik heb zelf ervaren dat het écht meer op de achtergrond gaat als je meer ontspannen bent. Die omslag in mezelf geeft heel veel kracht!”

Lees meer over onze hulp voor mensen met oorsuizen.