Truus (73) en Wil (75) zijn al sinds 1973 vrijwilliger. Toen hun zoon naar het toenmalige doveninstituut ging, hielp Truus regelmatig zijn juf en namen ze klasgenootjes mee op stap. En nog altijd werken Wil en Truus bij Kentalis als vrijwilliger. De vierdaagse lopen, naar de Efteling: niets is te gek. Wil: “Als ik een glimlach zie van oor tot oor, kan mijn dag niet meer stuk.”
Leuke uitjes
“Onze zoon is doof. Hier in Sint-Michielsgestel kon hij naar school”, vertelt Truus. “Veel kinderen woonden hier toen ook, maar wij wilden hem zelf opvoeden. Daarom zijn we verhuisd. We zagen toen ook wat sommige kinderen misten. Soms konden ze maar eens in de drie weken naar huis, het was een andere tijd. Ze hadden niet echt een sociaal leven en dat raakte mij. Vrijwilligerswerk kenden ze toen nog niet, maar wij gingen steeds vaker mee met de klas. Dat deden we voor onze zoon, maar ook voor de andere jongens in zijn klas. We gingen zelfs een keer naar de dierentuin in Antwerpen en kamperen op Texel. Ook kwamen de jongens bij ons thuis, dan deden we bijvoorbeeld een hele speurtocht of bleven ze slapen.”
Veel veranderd
“We zijn dus eigenlijk al sinds 1973 vrijwilliger. Aan het begin deden we veel met dove kinderen, maar daarna ook met kinderen die bijvoorbeeld doofblind zijn en natuurlijk met de ouderen. Ik geloof in zien, geraakt worden en in beweging komen. Ik zag dat dove ouderen bij Martha zich eenzaam voelden en wilde daar iets aan doen. We gingen sjoelen, bloemschikken, bingo, kerst vieren. Er is in al die jaren wel heel veel veranderd hoor. Vroeger was ik de enige vrijwilliger en zaten we te bloemschikken in een sombere achterkamer, koud en donker. Nu werk ik samen met andere vrijwilligers en draaien we bijvoorbeeld een inloopcafé in het mooie dorpshuis bij Het Carré in Sint-Michielsgestel.”
Leuk en dankbaar
Wil: “We werken niet alleen hier als vrijwilliger, maar blijven dit wel altijd doen. Zolang we gezond zijn, zeg ik altijd. We willen het gewoon niet missen, het is veel te leuk en dankbaar. We horen er ook écht bij. We zijn een van hen en ze vertellen ons alles. Ik kan niet gebaren, maar we begrijpen elkaar altijd. Met de een praat ik, bij de ander schrijf ik woorden in de hand. We helpen ook graag mee tijdens de uitjes. Het vertrouwen dat ze dan in ons hebben, daar geniet ik van. En mijn dag kan niet meer stuk als ik een lach van oor tot oor zie.”
Als vrijwilliger van Kentalis kun je veel betekenen voor onze cliënten. Word bijvoorbeeld maatje en ga samen op pad of help bij activiteiten.