‘Het raakt me als ik denk aan jongeren die op het randje zaten, maar nu hun weg hebben gevonden’

“Ik heb altijd iets willen betekenen voor mensen die het moeilijk hebben in de samenleving. Dat is voor mij de rode draad in mijn werk. Als professionals mogen wij een tijdje met iemand meelopen. Het is zó fijn als je dan mag en kunt bijdragen aan het perspectief voor kinderen en jongeren en hun ouders.

“Ik ben in 1981 begonnen bij het Instituut voor Doven in Sint-Michielsgestel en werkte met dove kinderen. Het was een heel andere tijd. Moet je nagaan: voor ik werd aangenomen, werd ik eerst uitgenodigd door de priesterdirecteur. Ik heb daar veel geleerd en werd vervolgens hoofd internaat en later orthopedagoog/behandelcoördinator.

Dat is nu alweer 44 jaar geleden. Ik kijk natuurlijk zelf ook terug nu ik bijna afscheid neem. Dan zie ik dat ik toch wel heel veel heb gedaan. Ik denk dat ik echt álle onderdelen van de organisatie heb gezien en ik heb gewerkt met alle doelgroepen. De kern van mijn werk is altijd geweest: de ander proberen te begrijpen. Wat zit er achter gedrag? Wat wil iemand je vertellen, ook als hij of zij zich niet goed kan uitdrukken? Als je met elkaar die puzzel legt, dán kun je ook echt helpen en volgende stappen zetten. Dan bied je perspectief.

Ik ben een teamspeler en daarom past de zorg zo goed bij mij. Je doet het hier echt samen en bent steeds met elkaar in contact: Wat heeft dit kind of deze jongere in deze situatie nodig? Welke gedrag zie jij en hoe interpreteer jij dat? Het samenwerken met andere disciplines vind ik mooi en belangrijk. Daar zijn nu ook veel meer mogelijkheden voor dan vroeger.

Ik heb het langst gewerkt in de 24-uurszorg. Onder andere met kinderen met een meervoudige beperking en daardoor forse communicatieproblemen. Dan was het echt puzzelen om te begrijpen wat er speelde, bijvoorbeeld bij zelfverwondend gedrag of voedselweigering. Als je dan na intensieve behandeling ziet dat een kind ineens stapje voor stapje zelf gaat eten, terwijl het daarvoor alleen maar sondevoeding kreeg. Dat is geweldig en daar ben ik nog steeds trots op.

“Als je zo lang ergens werkt en wil blijven groeien, dan moet je flexibel zijn. Kentalis heeft mij veel kansen gegeven en ik heb ze natuurlijk ook gepakt. Ik heb ook  veel gedaan voor de Kentalis Academie (voorheen RD&S) en kreeg de kans om congressen te bezoeken om een bijdrage te leveren, bijvoorbeeld in Australië, Brazilië en Amerika. Heel bijzonder!

“In 2006 ben ik er kort tussenuit geweest. Die tussenstap werkte niet en al snel belde manager Gitte Rosmulder om te vragen of ik bij De Open Cirkel in Nijmegen wilde werken. Daar kwam ik weer in een heel andere wereld terecht. Ik ging werken met jongeren met een taalontwikkelingsstoornis, maar ook met maatschappelijke problemen. Jongeren die hun weg niet eenvoudig konden vinden en door hun taalontwikkelingsstoornis ook sociaal en emotioneel klem kwamen te zitten.

Ik heb jongeren gezien die met een enorme rugzak bij ons kwamen, die op het randje zaten. En die nu aan het werk zijn en hun weg hebben gevonden. Daar kijk ik met trots op terug. We hebben met het team echt iets voor veel jongeren en ouders kunnen betekenen. En dat raakt me nog steeds. Ik krijg meteen weer kippenvel als ik eraan denk.”

Nu doe ik weer heel iets anders: sinds vier jaar werk ik als behandelcoördinator bij twee  vroegbehandelingslocaties. Het werken met die kleintjes is eveneens  heel leuk. Toch is het nu echt tijd om afscheid te nemen: tijd voor pensioen. Ik kijk terug met een voldaan gevoel. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik heb altijd geprobeerd het verschil te maken en heb voor mijn gevoel alles gegeven.”