‘’Door begeleiding bij De Taaltrein zien we weer mooie stapjes vooruit’’

Reineke: ‘’Hidde is de vijfde in ons gezin. Vergeleken met onze oudsten zagen we bij hem al snel dat zijn spraakontwikkeling achterliep. Daar komt bij dat we zagen dat zijn hele ontwikkeling was vertraagd, dat begon al bij zijn geboorte. Op zich vonden we het eerst dan ook niet raar dat zijn praten uitbleef. Maar toen hij ruim 2 jaar was, zei hij nog steeds helemaal niks. Omdat we ook een slechthorende dochter hebben, lieten we bij Hidde een gehoortest doen. Ook hij bleek niet goed te horen en via Pento heeft hij toen vroegbehandeling gehad. In die tijd bleek dat zijn gehoor toch niet het probleem was; hij bleef achter in zijn taal- en spraakontwikkeling. Inmiddels weten we dat zijn spraakstoornis dichtbij TOS ligt, al heeft hij deze diagnose officieel nog niet. De Taaltrein van Kentalis is in elk geval wel de meest passende plek voor Hidde. Daar gaat hij sinds een jaar twee ochtenden per week naartoe. We zijn daar tot op de dag van vandaag nog steeds erg blij mee, want hij zet nu wel kleine stapjes vooruit’’.

‘’Hidde is zich erg bewust van zijn spraakprobleem. Het frustreert hem enorm dat hij zich niet kan uiten, terwijl uit tests is gebleken dat zijn taalbegrip ‘in zijn hoofd’ prima is. Het komt er alleen niet uit en daar komt het in contact met anderen natuurlijk wel op aan. Hij weet ook dat zijn broertjes en zusjes heel goed kunnen praten. Als er dan thuis iets is gebeurd wat bijvoorbeeld niet eerlijk is in zijn beleving, dan kan hij dat niet vertellen. Je ziet dan echt een groot stuk frustratie. Ook bij simpele vragen zoals ‘wat wil je op je brood’ weet hij wat hij wil, maar kan hij dat niet zeggen. Dan moeten we alle potjes beleg op tafel zetten en wijst hij aan wat hij wil. Eerst kon hij zelfs geen ja en nee zeggen, maar dat zit er gelukkig nu wel in. We komen van heel ver, maar gelukkig zien we nu een soort omslagpunt. Dat maakt dat we voorzichtig positief zijn en denken dat hij het wel op gaat pakken, ook al gaat het langzaam’’.

‘’Voor ons als ouders en onze andere kinderen is het ook best pittig. Zeker in het begin waren we erg zoekende: wat is er toch met Hidde aan de hand? Want je voelt wel aan dat zijn ontwikkeling niet helemaal is zoals het zou moeten gaan. En ben je erg bezorgd natuurlijk. Ik heb wel eens gedacht: “Gaat dit überhaupt goedkomen?” Zelfs tijdens de eerste maanden op De Taaltrein zagen we nog geen vooruitgang en ook de begeleiders daar gaven aan dat ze deze vorm zelden meemaken. Toen is er een Klinisch Linguïst ingeschakeld en hebben we een tijdje geprobeerd via gebarentaal met Hidde te communiceren. Het is een open en vrolijk ventje en alle communicatieve voorwaarden zijn er, dus wil je graag met hem kunnen communiceren. Toch kwam hij tot een paar maanden geleden nog steeds niet tot praten’’.

‘’Ik weet niet hoe we het zonder hulp van De Taaltrein hadden moeten doen. Als gezin zijn we best heel talig, maar je ziet dat dat bij Hidde niet echt aanslaat. Het is heel fijn dat de medewerkers bij De Taaltrein zo hun best deden om op allerlei manieren te onderzoeken welke vorm van communicatie het best bij hem aansluit. Heel fijn ook dat zijn hele behandelproject via Kentalis loopt: vroegbehandeling, oefentherapie, logopedie: alle expertise die nodig is op één plek. We zien gelukkig nu dat Hidde langzamerhand steeds meer taal inzet en dat is heel fijn. Hij probeert nu bijvoorbeeld woorden in delen te zeggen. Bijvoorbeeld met Oud & Nieuw: dan zegt hij eerst ‘olie’ en eventjes later: ‘bol’. En zijn wij trots: weer klein mijlpaaltje en dan genieten we extra van die oliebol!’’

‘’In februari mag Hidde vier ochtenden per week proefdraaien op een instroomgroep van een reguliere basisschool. Dat is een heel grote stap; we moeten er zelfs rekening mee houden dat hij weer even stagneert in zijn ontwikkeling. Of misschien wel terugvalt. Toch gaan we het aan, want als je het niet probeert, weet je ook niks. Omdat de ontwikkeling van Hidde fragiel is, krijgen we vanuit De Taaltrein een steunpakket mee voor op de nieuwe school, dat hopelijk gaat helpen voor de leerkrachten daar. Het wordt een hele uitdaging, maar we geven hem graag de kans om elke ochtend samen met zijn broertjes en zusjes naar dezelfde school te gaan.’’

‘’We hebben nog geen idee hoe de verdere toekomst van Hidde eruit gaat zien. Omdat we gewoon niet kunnen zeggen of hij over twee of drie jaar helemaal normaal kan praten. Samen hebben we gezegd dat het niet uitmaakt hoelang het duurt, als hij er maar komt op een manier die past bij zijn ontwikkeling. Dat willen we ook graag meegeven aan andere ouders: verwacht niet teveel, kijk niet te ver vooruit en vooral: blijf geduldig. En wees blij met elk stapje vooruit’’.